Niet alle trauma’s ontstaan door één ingrijpende gebeurtenis. Soms ontstaat trauma juist door wat er ontbrak in je jeugd: veiligheid, erkenning, emotionele beschikbaarheid, of het gevoel dat je er mocht zijn zoals je was. Wanneer deze basisbehoeften langdurig niet worden vervuld, spreken we van ontwikkelingstrauma.

Ontwikkelingstrauma ontstaat vaak in de vroege kindertijd, wanneer het brein en het zelfbeeld zich nog volop aan het vormen zijn. Het kan het gevolg zijn van opgroeien in een instabiele of onvoorspelbare omgeving, emotionele verwaarlozing, parentificatie (als kind de rol van volwassene op je nemen), of voortdurende kritiek en afwijzing. Ook situaties waarin je als kind wel fysiek verzorgd werd maar emotioneel tekortkwam, kunnen diepe sporen nalaten.

De gevolgen van ontwikkelingstrauma zijn vaak complex en langdurig. Je kunt worstelen met:

• Moeite met het voelen of reguleren van emoties
• Een laag zelfbeeld of chronisch schuldgevoel
• Problemen in relaties (hechting, grenzen, vertrouwen)
• Altijd ‘aan’ staan of juist verdoofd zijn (hyper- of hypogefocust)
• Innerlijke onrust, schaamte of het gevoel niet goed genoeg te zijn

Wat ontwikkelingstrauma extra ingewikkeld maakt, is dat veel mensen het niet herkennen als trauma. Er is immers “niets ergs” gebeurd in de traditionele zin van het woord. Toch zijn de gevolgen reëel en vaak diepgaand. Het kost veel tijd en “werk” om hiervan te herstellen.

In mijn praktijk bied ik begeleiding aan mensen die last hebben van de effecten van ontwikkelingstrauma. Samen onderzoeken we jouw ervaringen, patronen en overlevingsstrategieën – in een veilige, rustige omgeving waarin je niets hoeft te bewijzen. Je leert door de lichaamsgerichte therapie weer contact te maken met jezelf, met je behoeften en met je grenzen.